Dil ve Biz

Günlük konuştuğumuz dile benzer bir de beden dili var tabi bizlerin ilgisini çeken ve keşke ben onunla da sizlere bu konuyu anlatabilseydim.

Ama ne yazık ki sadece ana dil(ler)imize biraz deyinmeyi önemsiyorum, bu hafta. Buna sebep olan bir rastlantı sadece. Ne tuhaf, bilgi çağının yarattığı hızın kirliliği öylesine etkili ki.. Öyle planlı bir araştırmayla atmıyorum bu başlığı, tamamiyle hüzün dolu dostça bir paylaşımın derinliği, bir iki söz söylemeden bu konuyu unutup geçiştirecek kadar alıkoyamıyor beni sadece.

Üstelik oraya buraya çekiştirmeden konuşabilseydik şunu çok rahatlıkla söylerdik:
Hepimiz bu topraklar üzerinde iyi kötü ortak bir geçmişi paylaşıyoruz ve bunu sürdürebilmek istiyoruz..

Kimimiz bir takım kimlikleri, kimimizse bazı kimliksizlikleri tercih etmiş bir şekilde.
Hiç bir şeyin olmak zorunda olmadığı bir dünyanın peşine düşmüş hep birlikte yuvarlanıyoruz.
Ne övüp şişirmeye, ne de yerip dışlamaya hakkımız olmadığını bilip, yalnızca saygı duyarak..

Dille ne ilgisi var bu söylemin diyeceksiniz?
Aslında O, bir çıkış noktası ve hüzünlü bir tartışma konusu olmuştu, kimilerimizin kimliksizlik tercihine varan yolculuklarımızdan dem vurarak.
Benimde hüzünlenmekle yetinmeyip, bu sözleri söylememe sebep oldu, hepsi o kadarcık işte.

Alfabelerimiz,
Çoçukken kulağımıza fısıldanan o ninniler
ve anamızın kullandığı o unutulmamasını dilemekle yetinebildiğimiz dil(ler)imiz.. özümüz..

Herşeyi yeterince iyi ve zamanında koruma altına alamıyoruz belki,
Ya onu ..
(Dilimizi ?) (Sevgimizi ? , Ruhummuzu ? , Aklımızı ? ..)
Daha başka neler bırakabileceğiz gelecek nesillere acaba?

Ayrıca beden dilimiz de ne kadar kimliksiz kalabiliyor sizce? (Bedensel hafızalarımız)